Douwe Mets

Geboren: 23 augustus 1885
Getrouwd: op 21 september 1922 met Elisabeth Bethlehem
Overleden: 7 oktober 1957

Mets was getrouwd met zijn nicht Elisabeth Bethlehem. Ze woonden aan het begin van hetin

Mets wastussen Texel enen nam voor veel mensen brieven en pakjes mee van en naar het eiland. Ook dedieDirk Kikkert regelde met Oomwerden doorMets verzorgd.

In de Texelse Courant van 16 oktober 1957 staat in de middenkolom op de voorpagina een In Memoriam voor Schipper Mets:

IN MEMORIAMMETS

Toen ik vrijdag onze laatste vakantiegaste naar de TESO-bus vergezelde, werd mijn belangstelling opgewekt, door de zware tonen van de luidende kerkklok. Er werd een dode begraven. “Maar wie?”
Dat kon ik pas later vernemen van een oude vriend uit de oorlogsjaren. Een vriendschap ontstaan in de gezamenlijke gevangenschap met tenslotte eveneens te samen als bannelingen naar de overzijde van
Het toeval wilde, dat verschillende van de medebannelingen in en bijhuisvesting hadden gevonden en er ook een zekere mate van contact tussen ons bleef bestaan. Vrij dikwijls mocht ik enkelen van het ontmoeten, op de Bierkade bij de vrachtboot van schipper
DezeMets, die de leeftijd van 72 jaar bereikte, was het voor wie de kerkklok werd geluid tijdens zijn laatste gang door Blijkbaar in zijn laatste jaren van welverdiende rust, een min of meer vergeten burger geworden. Maar voor ons bannelingen, tijdelijk inof omgeving gevestigd, was hij dat allerminst. Niet alleen om enig laatste nieuws van Texel te vernemen, deed ons naar de Bierkade gaan, wanneer de bekend geworden stoomfluit de komst vanhad aangekondigd.
Talloze pakken en zakken levensmiddelen werden door hem, voor ons overgesmokkeld en het verschafte ons daarbij, ook nog een zeker genot om te zien, hoe hij bij het lossen van de lading, de controleurs wist te misleiden, soms zelfs met een verbazende onverschrokkenheid. De gesmokkelde levensmiddelen waren steeds buitengewoon welkom, want de nood nam inook zienderogen toe. Maar behalve dit voedsel bracht hij ook steeds pakjes wasgoed vice versa tussenen Texel over – en ook werden geldzaken door hem stipt behartigd. En dit alles geheel belangeloos; zelfs woorden van dank wees hij met een handgebaar af, ‘Het is goed zo”, was steeds zijn enig bescheid.
Zo, was het voor ons bannelingen, maar ook gezinnen verder danzijn hem misschien geheel onbewust dank verschuldigd. Hij mocht niet verder varen dan tot maar wist toch op een of andere gelegenheid voor doorzending te zorgen naar Amsterdam en andere plaatsen, waar in die laatste maanden van de bezetting, de nood ten top was gestegen. Zelfs vernam ik thans nog, dat hij ook wel mensen clandestien heeft meegenomen voor wie dit met het oog op levensgevaar wenselijk was geworden. Een werk dat voor hem zelf waarschijnlijk even levensgevaarlijk was.
Ik wil oor deze aangelegenheid niet meer ruimte in de Tex. Courant vragen en eindig met de conclusie, dat met schippereen mens is heengegaan, voor wie het zuiver mens zijn, in het belang van zijn medemensen als iets heel gewoons werd beleefd, - en waarvoor ook alle risico onbevreesd door hem werd aanvaard.
Voor zover ik weet is hem daarvoor nimmer officieel enige hulde of onderscheiding ten deel gevallen, wat hij ook slechts node zou hebben aanvaard, maar wat hem m.i.z. eigenlijk wel toekwam.
Laat ik dan nu, ik durf te zeggen, mede namens mijn medebannelingen en hun familie, met deze weinige woorden althans trachten enigszins in een leemte te voorzien. Vriendje hebt dit ruim verdiend.

J. Hooijberg Sr.