Meneer Jost

Walter Jost geboren in Antwerpen in de wijk Borgerhout op 16 januari 1901 in een rijke cosmopolitische Duitse familie die in Belgie woonden. Zoon van Alois Jost en en de Engelse Lucrece Seltenmeyer. Na de eerste wereldoorlog raakt de familie alle bezittingen en vermogen kwijt. In 1924 woonde Walter Jost in Den Haag in de Barentsstraat 58. In de oorlog in de Narcisstraat in Voorschoten bij Den Haag.

Walter had een Duits paspoort en moest dus in krijgsdienst, hij had de rang van 'Gefreiter', net boven die van gewoon soldaat. In de nacht van 5 op 6 april 1945 is hij omgebracht door de Georgische soldaten samen met het Duitse deel van het Georgische Bataljon. Hij werd begraven op de algemene begraafplaats aan de Kogerstraat. Op 5 april 1949 is hij herbegraven op de begraafplaats voor in Nederland gesneuvelde Duitse soldaten Ysselsteyn bij Venray.

In de memoires vanlezen we dat er in het schuurhuis van 'Duinrust' een Duitse soldaat woonde met zijn vrouw en moeder.

Wat voor ons een groot vraagteken is: Hoe kwam het dat Jost zijn vrouw en moeder op het eiland had? Dat was zeer ongebruikelijk. En hoe kwam het dat ze op 'Duinrust' zaten?heeft het in de brief van 13 mei over dedie 5 mei 's-avonds voor de deur staat omdat ze nergens heen kunnen na de capitulatie. Dekruipt als 'vijftal' boven in bed. Rijst de vraag of behalve vrouw en moeder er ook nog kinderen Jost waren?
Vragen waar we misschien nooit antwoord op zullen krijgen.

6 mei 2021.
Inmiddels zijn we van het volgende op de hoogte:
Walter Jost trouwde op 6 september 1935 met de nederlandse Cornelia Dijkman (24 feb 1907)
Ze kregen 4 kinderen

17 Augustus 2021.
Na een lange speurtocht zijn we in contact gekomen met de dochter van Walter: Sylvia Jost-Harmsen. Vandaag heeft zij voor het eerst sinds 1945 een bezoek aan Texel en ons gebracht samen met haar schoonzus (vrouw van jongste zoon Walter geb begin 1946) en diens zoon Walter (drie Walters dus: zijn jongste zoon en zijn kleinzoon heten alle drie Walter). Sylvia heeft ons inzage gegeven in brieven die Walter naar zijn vrouw in Voorschoten schreef. Walter maakte geen deel uit van het bataljon Georgiërs, maar was al veel eerder op Texel gelegerd (eerste brief van Walter dateert van juli 1944). Hij sprak meerdere talen vloeiend (Nederlands, Frans, Duits, Spaans, Italiaans, Engels en leerde russisch) fen had een goed contact met bakkerKikkert waar hij af en toe thee ging drinken. Hij sprak en schreef vloeiend Nederlands en was wars van Nazi sympathieën. Als de hongerwinter aanbreekt die ook gevolgen voor zijn gezin in Voorschoten heeft, stuurt hij via dezelfde weg als devanenvoedsel naar zijn gezin. Uit de brieven spreekt een enorme zorg om het welzijn van zijn gezin en zijn moeder. Uiteindelijk lukt het Walter om zijn familie naar het eiland te halen, daar is tenminste eten genoeg. Ook lezen we in de brieven dat hij van meneer Kikkert een huis gehuurd heeft op de rand van de bossen en de duinen voor zijn familie. Eind februari/begin maart arriveert de het gezin en moeder van Walter op het eiland en nemen hun intrek in het schuurgedeelte van

Sylvia heeft dus als klein meisje oprondgelopen. Ze was toen echter te jong om daar nog herinneringen aan te hebben. Ook heeft zij geen herinneringen aan haaren kent hem alleen uit de verhalen van haar moeder en twee ouder broers.

Pas na 30 juni 1945 lukt het deom weer terug naar Voorschoten te komen.

Kinderen van Walter en Cornelia:
Franz Joseph Alois 28 maart 1938
Robert Walther 28 december 1939
Sylvia november 1943
Walter februari 1946