» Reacties
Bij de lancering van de website op 6 april 2021 verschenen artikelen in de Texelse Courant, het Noord Hollands Dagblad, Haarlems Dagblad, de Heemsteedse Courant en de IJmuider Courant. Hierop kregen we verschillende reacties, die de brieven, de beschreven gebeurtenissen en verschillende personen verder inkleuren.
Adriaan Dijksen
Adriaan Dijksen woonde met zijn ouders en tweelingbroer Lieuwe in 1945 op Duinrust, het (gevorderde) vakantiehuisje van Dirk en Pie Kikkert. Hij stuurde de volgende reactie:
Beste Wessel Holleman,
Wat een enorm leuk en interessant project! En prachtig dat die brieven nog bewaard gebleven zijn. Natuurlijk willen wij informatie delen en meewerken. Jammer genoeg vertelden mijn ouders nooit heel veel over de periode Duinrust. Wel hoorden we het verhaal over de brand in de Bleekersvallei (maar geen details) en over het feit dat ze contact hadden met mevr. Maas van Windy Ridge, waar 'zelfs boeren uit Oosterend voedsel kwamen brengen voor de Georgiërs' vertelde mijn vader. En uiteraard over het oppakken van mijn pa door de Duitsers (die toen wij nog jong waren natuurlijk altijd Moffen heetten). Ik heb in bijgaand documentje e.e.a. opgeschreven over Dijksen in Duinrust. In kleiner letterformaat wat extra info over mijn ouders en de gebeurtenissen om het geheel in een iets bredere context te plaatsen. Ik heb nog niet alles op Internet gelezen, misschien dat wij daarin ook nog wat leren over het verblijf van mijn ouders daar. Ook heb ik mijn broer Lieuwe nog niet gevraagd. Als die zich nog iets meer herinnert, stuur ik dat natuurlijk ook door.
Maar het meest opvallende blijft toch wel dat wij nooit iets hebben horen vertellen over die familie Jost. Hoe en waarom kwamen die daar nu terecht? Een vraag die misschien ergens in een brief beantwoord wordt, ik ga ze zoals gezegd allemaal nog lezen.
Als er nog vragen zijn, stel ze gerust. Het is fijn een (kleine) bijdrage aan zo'n project te kunnen leveren.
Met vriendelijke groet, Adriaan Dijksen
Wat wij weten over onze ouders in Duinrust.
Het betreft inderdaad mijn ouders: Jacob Dijksen, geboren 5 juni 1914 in Amsterdam (overleden 17 maart 2007), en mijn moeder, Jantje Miedema, geboren 6 september 1919 te Onstwedde, maar direct daarna verhuisd naar Harlingen (overleden 27 januari 2005).
Mijn vader kwam op 17 jarige leeftijd ‘terug’ naar Texel als min of meer aangenomen kind van 2 broers en zussen van zijn vader; al ruim daarvoor had de (boeren) familie mede door het steeds opdelen van de erfdelen geen fatsoenlijk bestaan meer op het eiland en was naar Amsterdam getrokken. Daar hebben zij hard gewerkt en zodoende konden ze zich met een klein kapitaaltje weer op Texel vestigen. Midden jaren 30 bouwden ze Elzenhout (aan de Fonteinsweg) een kochten er een stuk grond waar mijn vader boerde. Op Elzenhout woont nu nog mijn (tweeling)broer Lieuwe.
Zij hebben ons dikwijls verteld dat ze in ‘de oorlogsjaren’ in Duinrust woonden. Maar van wanneer tot wanneer weten we niet. Mijn ouders zijn getrouwd op 18 augustus 1944 en aannemelijk is dat ze vanaf toen naar Duinrust verhuisden. Mijn vader vanuit Elzenhout, mijn moeder vanuit Harlingen. Zeker weten doen we dat echter niet.
Hoe ze aan het huisje van uw grootvader kwamen, hebben wij nooit gehoord (of het is verteld en wij zijn het weer vergeten). Mijn ouders waren Doopsgezind. Misschien kenden zij Dirk Kikkert vanwege die connectie?
Opmerkelijk is dat zij ons nooit iets verteld hebben over een daar ook wonende Duitse familie Jost. Zoiets kunnen wij m.i. ook niet vergeten zijn temeer daar zij nogal een rol kregen toebedeeld, althans de oude vrouw! Wij hebben van mijn pa diverse malen een heel ander verhaal gehoord! De Duitsers zouden in het bos bij een schuilplaats van de Georgiërs een dekseltje van een pannetje gevonden hebben en gingen daarmee de huizen langs de bosrand langs om te kijken waar het bijbehorende pannetje stond. Dus in de keuken van mijn moeder!
Mogelijk deden ze die zoektocht na de melding van de oude mevrouw om ook echt een bewijs te hebben. Dat zou natuurlijk kunnen, maar het blijft dan vreemd dat mijn ouders die familie Jost nooit genoemd hebben.
Zij hebben mijn vader inderdaad geslagen en daarna meegenomen naar Elzenhout. Zoals hij vertelde: hij zag zichzelf al een gat graven om in doodgeschoten te worden. Ze gingen echter naar Elzenhout omdat de Duitsers ook vermoedden dat vanaf dat adres Georgiërs geholpen werden. En niet omdat het ooms en tantes waren van mijn pa. Dat was zeker (ook) een zaak van verraad. Zijn ooms en tante (er was er toen al 1 overleden) hadden kort daarvoor bezoek gehad van twee kennissen of kennissen van kennissen, van vroeger uit Amsterdam. En tante Geertje had hen in een gezellig praatje verteld dat ze ook wel eens Georgiërs aan voedsel hielpen en dat de familie Witte wat verderop langs de Fonteinsweg dat ook deed. De Duitsers hebben de hele nacht met mijn pa en de ooms en tante in de woonkamer gezeten, wachtend op een Georgiër die op het raam zou tikken. Die hadden echter of in de gaten dat het niet pluis was, of het was toeval, maar ze kwamen die nacht niet. Wel bij de familie Witte waar een Georgiër dwars door het raam werd doodgeschoten.
De volgende morgen vroeg kwam buurman Boon langs op Elzenhout om te vertellen dat de radio het bericht van de capitulatie van de Duitsers had gemeld. Waarop, zo mijn pa vertelde er ten minste één Duitser in tranen uitbarstte. Waarbij hij meteen zei dat het ook wel van blijdschap geweest kon zijn, want de meeste Duitse soldaten wilden ook alleen maar levend naar huis en waren bang voor de Georgiërs (zeer begrijpelijk).
Als de overgave juist die nacht niet had plaatsgevonden waren mijn broer en ik er waarschijnlijk nooit gekomen! Wij zijn van 3 juni 1946!
Zo hangt de levensloop en ‘het lot’ van velen (iedereen?) vooral ook af van toeval.
(Na de oorlog zijn de 2 Amsterdamse verraders wel opgepakt en is er een rechtszaak geweest.)
Nog even terug naar Duinrust. We mogen veronderstellen dat mijn ouders na deze traumatische gebeurtenissen niet meer naar Duinrust zijn teruggekeerd. Ik heb (nog) niet alle brieven gelezen, misschien staat dat daar wel in?
In ieder geval gingen ze daarna inwonen in de Ruige Hoek langs de Rommelpot bij de net oorlogsweduwe geworden Neeltje Klumper-Eelman. Wij zijn daar geboren. Maar al spoedig verhuizen we naar Elzenhout. Mevrouw Klumper was natuurlijk ook getraumatiseerd en samen in één huis met een jong en gelukkig gezinnetje werkte niet. Het is ook weer toeval dat ik met Sytske, mijn vrouw, sinds 1985 weer in de Ruige Hoek woon. Het huis met omliggend natuurgebiedje is door mevr. Klumper voor haar overlijden geschonken aan de Vereniging Natuurmonumenten en wij waren de gelukkigen het daarna na enige renovatie te kunnen huren.
Beste Wessel Holleman,
Wat een enorm leuk en interessant project! En prachtig dat die brieven nog bewaard gebleven zijn. Natuurlijk willen wij informatie delen en meewerken. Jammer genoeg vertelden mijn ouders nooit heel veel over de periode Duinrust. Wel hoorden we het verhaal over de brand in de Bleekersvallei (maar geen details) en over het feit dat ze contact hadden met mevr. Maas van Windy Ridge, waar 'zelfs boeren uit Oosterend voedsel kwamen brengen voor de Georgiërs' vertelde mijn vader. En uiteraard over het oppakken van mijn pa door de Duitsers (die toen wij nog jong waren natuurlijk altijd Moffen heetten). Ik heb in bijgaand documentje e.e.a. opgeschreven over Dijksen in Duinrust. In kleiner letterformaat wat extra info over mijn ouders en de gebeurtenissen om het geheel in een iets bredere context te plaatsen. Ik heb nog niet alles op Internet gelezen, misschien dat wij daarin ook nog wat leren over het verblijf van mijn ouders daar. Ook heb ik mijn broer Lieuwe nog niet gevraagd. Als die zich nog iets meer herinnert, stuur ik dat natuurlijk ook door.
Maar het meest opvallende blijft toch wel dat wij nooit iets hebben horen vertellen over die familie Jost. Hoe en waarom kwamen die daar nu terecht? Een vraag die misschien ergens in een brief beantwoord wordt, ik ga ze zoals gezegd allemaal nog lezen.
Als er nog vragen zijn, stel ze gerust. Het is fijn een (kleine) bijdrage aan zo'n project te kunnen leveren.
Met vriendelijke groet, Adriaan Dijksen
Wat wij weten over onze ouders in Duinrust.
Het betreft inderdaad mijn ouders: Jacob Dijksen, geboren 5 juni 1914 in Amsterdam (overleden 17 maart 2007), en mijn moeder, Jantje Miedema, geboren 6 september 1919 te Onstwedde, maar direct daarna verhuisd naar Harlingen (overleden 27 januari 2005).
Mijn vader kwam op 17 jarige leeftijd ‘terug’ naar Texel als min of meer aangenomen kind van 2 broers en zussen van zijn vader; al ruim daarvoor had de (boeren) familie mede door het steeds opdelen van de erfdelen geen fatsoenlijk bestaan meer op het eiland en was naar Amsterdam getrokken. Daar hebben zij hard gewerkt en zodoende konden ze zich met een klein kapitaaltje weer op Texel vestigen. Midden jaren 30 bouwden ze Elzenhout (aan de Fonteinsweg) een kochten er een stuk grond waar mijn vader boerde. Op Elzenhout woont nu nog mijn (tweeling)broer Lieuwe.
Zij hebben ons dikwijls verteld dat ze in ‘de oorlogsjaren’ in Duinrust woonden. Maar van wanneer tot wanneer weten we niet. Mijn ouders zijn getrouwd op 18 augustus 1944 en aannemelijk is dat ze vanaf toen naar Duinrust verhuisden. Mijn vader vanuit Elzenhout, mijn moeder vanuit Harlingen. Zeker weten doen we dat echter niet.
Hoe ze aan het huisje van uw grootvader kwamen, hebben wij nooit gehoord (of het is verteld en wij zijn het weer vergeten). Mijn ouders waren Doopsgezind. Misschien kenden zij Dirk Kikkert vanwege die connectie?
Opmerkelijk is dat zij ons nooit iets verteld hebben over een daar ook wonende Duitse familie Jost. Zoiets kunnen wij m.i. ook niet vergeten zijn temeer daar zij nogal een rol kregen toebedeeld, althans de oude vrouw! Wij hebben van mijn pa diverse malen een heel ander verhaal gehoord! De Duitsers zouden in het bos bij een schuilplaats van de Georgiërs een dekseltje van een pannetje gevonden hebben en gingen daarmee de huizen langs de bosrand langs om te kijken waar het bijbehorende pannetje stond. Dus in de keuken van mijn moeder!
Mogelijk deden ze die zoektocht na de melding van de oude mevrouw om ook echt een bewijs te hebben. Dat zou natuurlijk kunnen, maar het blijft dan vreemd dat mijn ouders die familie Jost nooit genoemd hebben.
Zij hebben mijn vader inderdaad geslagen en daarna meegenomen naar Elzenhout. Zoals hij vertelde: hij zag zichzelf al een gat graven om in doodgeschoten te worden. Ze gingen echter naar Elzenhout omdat de Duitsers ook vermoedden dat vanaf dat adres Georgiërs geholpen werden. En niet omdat het ooms en tantes waren van mijn pa. Dat was zeker (ook) een zaak van verraad. Zijn ooms en tante (er was er toen al 1 overleden) hadden kort daarvoor bezoek gehad van twee kennissen of kennissen van kennissen, van vroeger uit Amsterdam. En tante Geertje had hen in een gezellig praatje verteld dat ze ook wel eens Georgiërs aan voedsel hielpen en dat de familie Witte wat verderop langs de Fonteinsweg dat ook deed. De Duitsers hebben de hele nacht met mijn pa en de ooms en tante in de woonkamer gezeten, wachtend op een Georgiër die op het raam zou tikken. Die hadden echter of in de gaten dat het niet pluis was, of het was toeval, maar ze kwamen die nacht niet. Wel bij de familie Witte waar een Georgiër dwars door het raam werd doodgeschoten.
De volgende morgen vroeg kwam buurman Boon langs op Elzenhout om te vertellen dat de radio het bericht van de capitulatie van de Duitsers had gemeld. Waarop, zo mijn pa vertelde er ten minste één Duitser in tranen uitbarstte. Waarbij hij meteen zei dat het ook wel van blijdschap geweest kon zijn, want de meeste Duitse soldaten wilden ook alleen maar levend naar huis en waren bang voor de Georgiërs (zeer begrijpelijk).
Als de overgave juist die nacht niet had plaatsgevonden waren mijn broer en ik er waarschijnlijk nooit gekomen! Wij zijn van 3 juni 1946!
Zo hangt de levensloop en ‘het lot’ van velen (iedereen?) vooral ook af van toeval.
(Na de oorlog zijn de 2 Amsterdamse verraders wel opgepakt en is er een rechtszaak geweest.)
Nog even terug naar Duinrust. We mogen veronderstellen dat mijn ouders na deze traumatische gebeurtenissen niet meer naar Duinrust zijn teruggekeerd. Ik heb (nog) niet alle brieven gelezen, misschien staat dat daar wel in?
In ieder geval gingen ze daarna inwonen in de Ruige Hoek langs de Rommelpot bij de net oorlogsweduwe geworden Neeltje Klumper-Eelman. Wij zijn daar geboren. Maar al spoedig verhuizen we naar Elzenhout. Mevrouw Klumper was natuurlijk ook getraumatiseerd en samen in één huis met een jong en gelukkig gezinnetje werkte niet. Het is ook weer toeval dat ik met Sytske, mijn vrouw, sinds 1985 weer in de Ruige Hoek woon. Het huis met omliggend natuurgebiedje is door mevr. Klumper voor haar overlijden geschonken aan de Vereniging Natuurmonumenten en wij waren de gelukkigen het daarna na enige renovatie te kunnen huren.