In de brieven staan veel verwijzingen naar voedsel. De aardappeltransporten van Dirk en Albert Kikkert, de ruilhandel met speciale winkels, de lange fietstochten om het te bemachtigen of te verdelen, de recepten om van vrijwel niets toch nog iets te maken.

Als geur en smaak herinneringen oproepen, werkt het dan ook andersom? Snap je de hongerwinter beter als je er nu nog iets van zou kunnen proeven? Hoe smaakte tarwekaas? En koekjes van suikerbietenpulp?

Wessel Holleman:
In onze familie zijn we al vier generaties professioneel met voedsel bezig. Albert Kikkert deed zijn bakkerij over aan zijn zoon Hendrik Kikkert, onze moeder Ria Holleman-Kikkert schreef kookboeken en zelf ben ik chefkok. Sinds 2016 woon en kook ik op Texel, in Pastorie De Waal. En hoewel opa Dirk geen professional was hoort hij toch in het rijtje: ik heb heel sterke herinneringen aan de oliebollen die hij bakte met oudjaar, naar Alberts recept. Een traditie die via Ria, die het recept vastlegde in een van haar kookboeken, door mij voorgezet wordt.

Voedsel, de verwerking ervan en het doorgeven van recepten zijn een constante in onze familie. De brieven zijn voor mij daarom extra bijzonder omdat het voortdurend over eten gaat. Je leest hoe Ria zich culinair ontwikkelt terwijl er een groot tekort aan eten is. Tante Tine is hierin haar grote voorbeeld. Ze publiceerde kookboekjes en recepten en de kans dat ze uit 'Goede Voeding in Slechte Tijden' kookte is erg groot. De levensmiddelen zijn basaal, veel was er niet, of werd bewaard voor speciale gelegenheden, zoals de fles port voor haar verjaardag.

Waar mogelijk heb ik de brieven culinair geïnterpreteerd. Door ingrediënten te inventariseren en recepten na te koken kwamen de laatste oorlogsweken op een andere manier dichtbij. Waar Ria de recepten zelf niet geeft, baseer ik me op kranten, folders en kookboekjes uit de late oorlogsjaren, die aangeven hoe je van het weinige dat er was nog iets appetijtelijks kan maken.