Vrouw Dijksen

Jantje Miedema, geboren 6 september 1919 te Onstwedde (Friesland)
Getrouwd met Jacobop 18 augustus 1944 op Texel
Aantal kinderen: 2
Overleden op 27 januari 2005

Woonde na haar huwelijk met Jacob op 'Duinrust'. De dag voor de bevrijding werden Jacob en Jantje verdacht van hulp aan georgiers en meegenomen door de Duitsers.
Van haar zoon Adriaan kregen we het volgende verhaal:

Zij hebben ons dikwijls verteld dat ze in ‘de oorlogsjaren’ in

Duinrust

woonden. Maar van wanneer tot wanneer weten we niet. Mijn ouders zijn getrouwd op 18 augustus 1944 en aannemelijk is dat ze vanaf toen naar

Duinrust

verhuisden. Mijn

vader

vanuit Elzenhout, mijn moeder vanuit Harlingen. Zeker weten doen we dat echter niet.
Hoe ze aan het huisje van uw grootvader kwamen, hebben wij nooit gehoord (of het is verteld en wij zijn het weer vergeten). Mijn ouders waren Doopsgezind. Misschien kenden zij

Dirk

Kikkert vanwege die connectie?
Opmerkelijk is dat zij ons nooit iets verteld hebben over een daar ook wonende Duitse

familie Jost.

Zoiets kunnen wij m.i. ook niet vergeten zijn temeer daar zij nogal een rol kregen toebedeeld, althans de oude vrouw! Wij hebben van mijn pa diverse malen een heel ander verhaal gehoord! De Duitsers zouden in het bos bij een schuilplaats van de Georgiërs een dekseltje van een pannetje gevonden hebben en gingen daarmee de huizen langs de bosrand langs om te kijken waar het bijbehorende pannetje stond. Dus in de keuken van mijn moeder!
Mogelijk deden ze die zoektocht na de melding van de oude mevrouw om ook echt een bewijs te hebben. Dat zou natuurlijk kunnen, maar het blijft dan vreemd dat mijn ouders die

familie Jost

nooit genoemd hebben.
Zij hebben mijn

vader

inderdaad geslagen en daarna meegenomen naar Elzenhout. Zoals hij vertelde: hij zag zichzelf al een gat graven om in doodgeschoten te worden. Ze gingen echter naar Elzenhout omdat de Duitsers ook vermoedden dat vanaf dat adres Georgiërs geholpen werden. En niet omdat het ooms en tantes waren van mijn pa. Dat was zeker (ook) een zaak van verraad. Zijn ooms en tante (er was er toen al 1 overleden) hadden kort daarvoor bezoek gehad van twee kennissen of kennissen van kennissen, van vroeger uit Amsterdam. En tante Geertje had hen in een gezellig praatje verteld dat ze ook wel eens Georgiërs aan voedsel hielpen en dat de familie Witte wat verderop langs de Fonteinsweg dat ook deed. De Duitsers hebben de hele nacht met mijn pa en de ooms en tante in de woonkamer gezeten, wachtend op een Georgiër die op het raam zou tikken. Die hadden echter of in de gaten dat het niet pluis was, of het was toeval, maar ze kwamen die nacht niet. Wel bij de familie Witte waar een Georgiër dwars door het raam werd doodgeschoten.
De volgende morgen vroeg kwam buurman Boon langs op Elzenhout om te vertellen dat de radio het bericht van de capitulatie van de Duitsers had gemeld. Waarop, zo mijn pa vertelde er ten minste één Duitser in tranen uitbarstte. Waarbij hij meteen zei dat het ook wel van blijdschap geweest kon zijn, want de meeste Duitse soldaten wilden ook alleen maar levend naar huis en waren bang voor de Georgiërs (zeer begrijpelijk).
Als de overgave juist die nacht niet had plaatsgevonden waren mijn broer en ik er waarschijnlijk nooit gekomen! Wij zijn van 3 juni 1946!
Zo hangt de levensloop en ‘het lot’ van velen (iedereen?) vooral ook af van toeval.