Dijksen

Jacobgeboren 5 juni 1914 in Amsterdam
Getrouwd met Jantje Miedema op 18 augustus 1944
Aantal kinderen: 2
Overleden 17 maart 2007

Woonde waarschijnlijk vanaf zijn huwelijk in het woonhuis van Volgens onze informatie zouden ze er dan tegelijk met de(zij woonden volgensin het Schuurhuis) gewoond hebben.

Van zijn zoon Adriaan hoorde we het volgende verhaal over de periode dat zijn ouders op 'Duinrust' woonden:

Opmerkelijk is dat zij ons nooit iets verteld hebben over een daar ook wonende Duitse

familie Jost.

Zoiets kunnen wij m.i. ook niet vergeten zijn temeer daar zij nogal een rol kregen toebedeeld, althans de oude vrouw! Wij hebben van mijn pa diverse malen een heel ander verhaal gehoord! De Duitsers zouden in het bos bij een schuilplaats van de Georgiërs een dekseltje van een pannetje gevonden hebben en gingen daarmee de huizen langs de bosrand langs om te kijken waar het bijbehorende pannetje stond. Dus in de keuken van mijn moeder!
Mogelijk deden ze die zoektocht na de melding van de oude mevrouw om ook echt een bewijs te hebben. Dat zou natuurlijk kunnen, maar het blijft dan vreemd dat mijn ouders die

familie Jost

nooit genoemd hebben.
Zij hebben mijn

vader

inderdaad geslagen en daarna meegenomen naar Elzenhout. Zoals hij vertelde: hij zag zichzelf al een gat graven om in doodgeschoten te worden. Ze gingen echter naar Elzenhout omdat de Duitsers ook vermoedden dat vanaf dat adres Georgiërs geholpen werden. En niet omdat het ooms en tantes waren van mijn pa. Dat was zeker (ook) een zaak van verraad. Zijn ooms en tante (er was er toen al 1 overleden) hadden kort daarvoor bezoek gehad van twee kennissen of kennissen van kennissen, van vroeger uit Amsterdam. En tante Geertje had hen in een gezellig praatje verteld dat ze ook wel eens Georgiërs aan voedsel hielpen en dat de familie Witte wat verderop langs de Fonteinsweg dat ook deed. De Duitsers hebben de hele nacht met mijn pa en de ooms en tante in de woonkamer gezeten, wachtend op een Georgiër die op het raam zou tikken. Die hadden echter of in de gaten dat het niet pluis was, of het was toeval, maar ze kwamen die nacht niet. Wel bij de familie Witte waar een Georgiër dwars door het raam werd doodgeschoten.
De volgende morgen vroeg kwam buurman Boon langs op Elzenhout om te vertellen dat de radio het bericht van de capitulatie van de Duitsers had gemeld. Waarop, zo mijn pa vertelde er ten minste één Duitser in tranen uitbarstte. Waarbij hij meteen zei dat het ook wel van blijdschap geweest kon zijn, want de meeste Duitse soldaten wilden ook alleen maar levend naar huis en waren bang voor de Georgiërs (zeer begrijpelijk).
Als de overgave juist die nacht niet had plaatsgevonden waren mijn broer en ik er waarschijnlijk nooit gekomen! Wij zijn van 3 juni 1946!
Zo hangt de levensloop en ‘het lot’ van velen (iedereen?) vooral ook af van toeval.