Nel – Den Burg, 15 maart 1945
Vandaag is de post uit Heemstede en vaders brief uitaangekomen, zodat de post nu wel vlug beantwoord wordt, vooral als Mevrouw Bruinsma Zaterdag en niet Maandag vertrekt. Heeft u die andere brief nog bij Kuipers gekregen die ik eerst schreef? Een meisje dat metmeeging zou hem bij Kuipers afgeven.
Wat zal dat anders een drukte geweest zijn met die Fijn dat de meeste mensen nu toch iets gekregen hebben.en Oomzullen ook nog wel schrijven maar ik zal de slechte tijding ook maar vast schrijven: Er mag opeens niets meer van Texel af, zelfs niet op de afgestempelde adressen. Hopeloos hé! De hele schuur staat nog vol met zakken, diezelf klaarmaakte wantkon ze vorige keer niet meenemen. ’t Is werkelijk een ramp. En dan te denken dat ze anders wel meegekomen waren, als ze al vorige week meegekunt hadden. Het enige lichtpuntje is dat ik bij de Lugt was, die zei dat er vorige week (6 maart) met(of een andere schipper) voor rekening van Oom dus van verzonden waren voor Heemstede 39 zakkenvoor 37 adressen en voor8 zakken voor 7 (7) adressen. Die zijn dus onderweg. Dat was dus waarschijnlijk de partij, waarvanuitover schreef dat die Van Dam en van de Weyer enz. er bij waren. Ik hoop nu maar dat die aankomen.
Toen ze hier tegen de Duitsers zeiden dat de mensen aan de overkant verhongerden schijnen ze het antwoord gekregen te hebben dat de mensen in Duitsland ook verhongerden. ’t Is fraai hoor! Die nieuwe kommandant weet je ook niet wat je aan hem hebt. Nu weer die aardappelquestie, en hij is met vergunningen ook lang niet makkelijk. Je komt er bijna niet. Ook van het eiland af niet. Van Vaders vergunning is ook nog geen werk gemaakt verder, want mijnheer Jost is “ziek”.kent hem wel. Hij komt vandaag of morgen wel weer thuis en zal het dan weer proberen. Het is via hem de enigste kans, maar U moet er maar niet op rekenen. Van de andere aanvraag heeftook nog geen werk gemaakt, nuhier ziek ligt. Aan de andere kant is de man wel weer geschikt, want (door zijn toedoen schijnt het) gisteren zijn er 270 man uit Assen teruggekomen en men zegt over 14 dagen de rest. Ze waren in Assen veel te blij dat ze weggingen, want het zit daar vol met mensen uit het westen. Gerrit en Alie waren er ook bij nu. Oomwas aan de boot. Het was feest op Texel hoor (de Marsdiep had ze van Harlingen gehaald. Hij kwam terug met de rood-wit-blauwe vlag in top! Alie was mee als man, met broek en regenjas aan en een pet op. Zo ook de 3 andere vrouwen uit Assen. Enig hoor!
Maandagavond was ik bij tante Naatje. Ze was verrukt van het manteltje. Ze geneerde zich, dat ze wat aangevraagd had, vooral dat Moeder het zelf gemaakt had vond ze schitterend. De kleur was zo mooi en het zat zo warm. Ze raakte niet uitgepraat en had het de hele avond aan. Ik kreeg 3 kop
Devoor Amsterdam (adressen van tante Truus) ondergingen hetzelfde lot als de onze, n.l. die staan hier ook nog. Als er echter maar even iets aan te doen is gaan ze allemaal weg, daar kunnen jullie op rekenen. Hr. Venekamp en Haersma moeten dan maar wat van de onderweg zijnde zendinghebben. De Duitsers doen op versch. boerderijen huiszoekingen o.a. in de PrinsPolder en halen veel weg.
Texel 18 – 3 ‘45
Lieve allemaal,
Wat was dat een verrassing toen dat pakje er gisteren was toen ik thuis kwam. Het was een gezellige inhoud. Vanmoest ik vragen of jullie Mijnh. Stijger vooral bedanken willen. Ze was zo dol en dolblij ermee en bewaarde de zeep zuinig voor de was, die 3x gewassen wordt telkens in een nieuw sop voor ze goed is. Oomheeft nu voor 20 jaar potloden naar zijn zeggen.
Het aardappeldrama weten jullie nu zeker wel. We zullen toch nog alles in het werk zetten ze weg te krijgen. Maar maken jullie maar niet telkens meer mensen blij door het ze te beloven. Nu de zaken zo staan mogen we al heel blij zijn als we de afgestempelde van 19 februari wegkrijgen. De kapotte zakken zal ik zo goed mogelijk maken. Naaris Mevr. Bruinsma geweest. Zij zal u wel vertellen van het oventje, waar u om vroeg.
Ik zal nu meteen de gelegenheid aangrijpen wat van mijn werk hier te vertellen. Als er niets bijzonders is ga ik om half tien er heen en wandel achterVeening aan bij zijn ronde. Daarna drinken we koffie zonder suiker en dan ga ik op het lab kijken of er iets te doen valt en kijk verschillende dingen na. Om een uur of 12 ga ik weer naar huis. We eten laat meestal en voor we met de afwas klaar zijn is het meestal 4 uur en ga ik weer. Dan is er spreekuur. Ik blijf dan in de buurt voor het gevalroept. Er is vaak wel iets leuks en het gebeurt nog al eens datzegt: Komt u even kijken. Ook is er vaak urine, die even onderzocht moet worden. Zo gaat het tot 6 uur. Verder ook weer lab. werk. Tot verleden week donderdag was alles vrij rustig zo. Toen kwam opeens die appendix-operatie. Ik dacht eerst alleen te kijken maarzei “U kunt meteen assisteren” en ik sloeg aan ’t boenen. 10 min met zeep en 10 met alcohol. Het ging goed hoor en ’t was zelfs een vrij ingewikkeld geval.
Vrijdagmiddag om 5 uur was er opeens bericht dat er eenbinnengebracht zou worden die op een mijn was gelopen. Om 5 ¾ uur kwam hij. De Duitseassisteerde en ik keek toe. We zijn tot kwart over 9 bezig geweest. Het was met recht oorlogschirurgie, wel 10 operaties na elkaar, overal scherven. Eerst waren we bang voor zijn been, maar dat gaat zelfs ook beter en hij blijft misschien zelfs leven. Hij was met 2 kameraden aan ’t stropen in ’t mijnengebied. De ene was helemaal ‘kapot’ en de andere bracht gisteren weer 2 konijnen voor Oom Die mankeerde niets. Die bij ons ligt studeerde ingeschiedenis en aardrijkskunde. Verder is er gisterenmiddag een babytje geboren. Een emotievolle week dus. Ik steek er veel van op en het is reuze fijn dat ik er wezen mag. Als we nu weer verder kunnen studeren zit ik er al een heel stuk in.
Met de rest van het personeel kan ik ook goed overweg. Alleen is alles heel anders dan in een groot ziekenhuis. Alles gaat onderons. Er is nog maar 1 gediplomeerde zuster (de hoofd-zuster) die er 25 jaar uit is en niets meer weet. De vorige (Zr. Keyser) kreeg in November vanhaar ontslag. Zij was de enige die er nog iets van af wist en als er een operatie is, moet zij gehaald worden. Een toestand hé.
Meten Moederkan ik ook best opschieten. Laatst heb ik wat gist meegenomen voor ze en nu mag ik mijn jassen bij de ziekenhuiswas doen, wat veel scheelt voornatuurlijk. Alleen moet ik ze zelf strijken. Ik wandel nu in dat nieuwe schort met de kopmouwen en ’t ronde kraagje rond en voel me reuze netjes.
Marijke is naar Amsterdam en nu doe ik al het lab. werk alleen. Het lukt al best. Dinsdag zijn er weer 2 operaties. Ik weet niet of ik tijd heb dan nog een brief metmee te geven, maar zal het proberen.
Vanmorgen heb ik een reuze wandeling metgemaakt. Het weer was schitterend. We hebben genoten. Wat is Texel mooi! Met katjes zijn we thuisgekomen (uit het Meyertebos)
Hartelijke groeten Veel liefs van ons allen.
Nel
Ook aan de tantes natuurlijk.
Velletje II
Oomwordt net wakker en zegt, dat ik maar aan mijnmoet schrijven dat hij wel een goede regeling voor de aardappels getroffen heeft.
Hoe gaat het met tante Mok? Ze zal nu wel voor Pasen thuis zijn, als alles zo goed gaat. Fijn hoor. Als ik er niet meer toe kom haar zelf te schijven, neemt u deze brief maar eens mee en doet haar vooral de hartelijke groeten.
Nu nog wat over mijzelf hier. Allereerst het eten, hét punt in deze tijd. De eerste week heb ik het gepresteerd dezelfde hoeveelheden naar binnen te werken als in H’stede, maar aangezien de qualiteit hier zoveel beter is wreekte zich dat deze week. Ik heb het wat aan mijn ingewanden en eet tot stomme verbazing vanbijna niets meer. Het idee alleen al van een kop koffie ofmaakte me misselijk, trouwens dat gevoel (misselijkheid) heb je bijna de hele tijd. ’t Zal wel weer wennen hoor. Deze week kregen we van een3 schoongemaakte konijnen.eet geen vlees dus wij tweeën hadden het druk. Ze zei nog “alshier nu as zou hij er één meenemen”.
Naar tante Lien ben ik nog niet geweest. Had nog geen tijd. Mevr. Bruinsma heeft het oventje voor mij besteld. Moet dat dan ook per schipper verder? Zondag ben ik metnaar de kerk geweest en heb daarna bij hun een kopje koffie gedronken. Erg gezellig. De verder dag rustig thuis.
Voor schrijven blijft meestal alleen na het avondeten tijd en daar dat pas om een uur of 9 klaar is en ik dan meestal omrol van de slaap komt daar niet veel van, omdat je de mensen toch allemaal het laatste nieuws wil vertellen. Het is nu tenminste al elf uur, wel extra laat, want we moesten nog bonnen plakken ook.
Ik helpzoveel ik kan. We kunnen heel goed opschieten en het enigste meningsverschil is wel eens dat zij bijna niet wil dat ik iets doe. Ze verwent me schandalig. Enfin ik doe wat ik zie, loop bonnen en boodschappen achterna (heb al in de rij gestaan vooren vlees) plak bonnen, ga naar ’t distributiekantoor en haalbij Oom
Van 9 ½ - 12 en van 4 – 6 ben ik in ’t Ziekenhuis. ’t Werk is prettig. Daarover in een brief die metmeegaat meer, nu ben ik te moe. Vanmiddag was er onverwachts een appendicitis. Eerst dacht ik dat ik alleen maar zou mogen kijken, maar toenkwam, zei hij mij maar meteen te assisteren. Ik moest dus ook steriel staan. 10 minuten hand en arm tot aan elleboog met zeep boenen en 10 minuten met alcohol. Echt hoor! Daarna werkelijk geassisteerd bij de operatie. Het was een moeilijke. Duurde wel 3 kwartier. Ik heb wel hoop het er goed afgebracht te hebben.
Zijn er onder de aardappelklanten niet een paar die wat koffiesurrogaat voor tant ehebben. Ze is er bijna doorheen. Ook de beloofde zeep van Mijnheer Stijger zal erg welkom zijn.
Ik heb vergunning tot 12 mei. Zou de boel dan afgelopen zijn? Hebben jullie nog berichten van Den Haag? ’t Moet ontzettend zijn. Ik hoop gauw weer wat te horen. De post zelf gaat nu ook vlug. De laatste tijd kwamen ze uitin 6 dagen over. Nu er bijna niets van ’t eiland af mag zalhet eind van de week al wel terug gaan. Daar moet wel even rekening mee gehouden worden, met die mogelijkheid. We zullen proberen de olie mee te krijgen hoor!
Met al dat gepraat heb k nog niet een naar de toestand thuis gevraagd. Hoe is het met Moeder? Gelukkig datontsnapt is!
De hartelijke groeten aan allen en de tantes,en Bets en Snoepie
van
Oomhaalt net uit de zakken de laarzen en het kaftpapier.is er dolblij mee. Hartelijk dank namens haar.
Die luitenant die de pakjesvergunning voortekent is ergens in Noord Holland doodgeschoten. Nu (vrijdagmiddag) is er direct een nieuwe O.P. Een Duitser. 'k mag kijken
Alie was mee als man
Lieve allemaal,Vandaag is de post uit Heemstede en vaders brief uitaangekomen, zodat de post nu wel vlug beantwoord wordt, vooral als Mevrouw Bruinsma Zaterdag en niet Maandag vertrekt. Heeft u die andere brief nog bij Kuipers gekregen die ik eerst schreef? Een meisje dat metmeeging zou hem bij Kuipers afgeven.
Wat zal dat anders een drukte geweest zijn met die Fijn dat de meeste mensen nu toch iets gekregen hebben.en Oomzullen ook nog wel schrijven maar ik zal de slechte tijding ook maar vast schrijven: Er mag opeens niets meer van Texel af, zelfs niet op de afgestempelde adressen. Hopeloos hé! De hele schuur staat nog vol met zakken, diezelf klaarmaakte wantkon ze vorige keer niet meenemen. ’t Is werkelijk een ramp. En dan te denken dat ze anders wel meegekomen waren, als ze al vorige week meegekunt hadden. Het enige lichtpuntje is dat ik bij de Lugt was, die zei dat er vorige week (6 maart) met(of een andere schipper) voor rekening van Oom dus van verzonden waren voor Heemstede 39 zakkenvoor 37 adressen en voor8 zakken voor 7 (7) adressen. Die zijn dus onderweg. Dat was dus waarschijnlijk de partij, waarvanuitover schreef dat die Van Dam en van de Weyer enz. er bij waren. Ik hoop nu maar dat die aankomen.
Toen ze hier tegen de Duitsers zeiden dat de mensen aan de overkant verhongerden schijnen ze het antwoord gekregen te hebben dat de mensen in Duitsland ook verhongerden. ’t Is fraai hoor! Die nieuwe kommandant weet je ook niet wat je aan hem hebt. Nu weer die aardappelquestie, en hij is met vergunningen ook lang niet makkelijk. Je komt er bijna niet. Ook van het eiland af niet. Van Vaders vergunning is ook nog geen werk gemaakt verder, want mijnheer Jost is “ziek”.kent hem wel. Hij komt vandaag of morgen wel weer thuis en zal het dan weer proberen. Het is via hem de enigste kans, maar U moet er maar niet op rekenen. Van de andere aanvraag heeftook nog geen werk gemaakt, nuhier ziek ligt. Aan de andere kant is de man wel weer geschikt, want (door zijn toedoen schijnt het) gisteren zijn er 270 man uit Assen teruggekomen en men zegt over 14 dagen de rest. Ze waren in Assen veel te blij dat ze weggingen, want het zit daar vol met mensen uit het westen. Gerrit en Alie waren er ook bij nu. Oomwas aan de boot. Het was feest op Texel hoor (de Marsdiep had ze van Harlingen gehaald. Hij kwam terug met de rood-wit-blauwe vlag in top! Alie was mee als man, met broek en regenjas aan en een pet op. Zo ook de 3 andere vrouwen uit Assen. Enig hoor!
Maandagavond was ik bij tante Naatje. Ze was verrukt van het manteltje. Ze geneerde zich, dat ze wat aangevraagd had, vooral dat Moeder het zelf gemaakt had vond ze schitterend. De kleur was zo mooi en het zat zo warm. Ze raakte niet uitgepraat en had het de hele avond aan. Ik kreeg 3 kop
melk,
2 boterhammen meten een gekookt ei. We konden elkaar best beschreeuwen. Ik moest u vooral hartelijk bedanken, Moeder en ik moest nogmaals zeggen dat ze het zo niet bedoeld had. Ze was er om in andere woorden te zeggen “weg van”.Devoor Amsterdam (adressen van tante Truus) ondergingen hetzelfde lot als de onze, n.l. die staan hier ook nog. Als er echter maar even iets aan te doen is gaan ze allemaal weg, daar kunnen jullie op rekenen. Hr. Venekamp en Haersma moeten dan maar wat van de onderweg zijnde zendinghebben. De Duitsers doen op versch. boerderijen huiszoekingen o.a. in de PrinsPolder en halen veel weg.
Texel 18 – 3 ‘45
Lieve allemaal,
Wat was dat een verrassing toen dat pakje er gisteren was toen ik thuis kwam. Het was een gezellige inhoud. Vanmoest ik vragen of jullie Mijnh. Stijger vooral bedanken willen. Ze was zo dol en dolblij ermee en bewaarde de zeep zuinig voor de was, die 3x gewassen wordt telkens in een nieuw sop voor ze goed is. Oomheeft nu voor 20 jaar potloden naar zijn zeggen.
Het aardappeldrama weten jullie nu zeker wel. We zullen toch nog alles in het werk zetten ze weg te krijgen. Maar maken jullie maar niet telkens meer mensen blij door het ze te beloven. Nu de zaken zo staan mogen we al heel blij zijn als we de afgestempelde van 19 februari wegkrijgen. De kapotte zakken zal ik zo goed mogelijk maken. Naaris Mevr. Bruinsma geweest. Zij zal u wel vertellen van het oventje, waar u om vroeg.
Ik zal nu meteen de gelegenheid aangrijpen wat van mijn werk hier te vertellen. Als er niets bijzonders is ga ik om half tien er heen en wandel achterVeening aan bij zijn ronde. Daarna drinken we koffie zonder suiker en dan ga ik op het lab kijken of er iets te doen valt en kijk verschillende dingen na. Om een uur of 12 ga ik weer naar huis. We eten laat meestal en voor we met de afwas klaar zijn is het meestal 4 uur en ga ik weer. Dan is er spreekuur. Ik blijf dan in de buurt voor het gevalroept. Er is vaak wel iets leuks en het gebeurt nog al eens datzegt: Komt u even kijken. Ook is er vaak urine, die even onderzocht moet worden. Zo gaat het tot 6 uur. Verder ook weer lab. werk. Tot verleden week donderdag was alles vrij rustig zo. Toen kwam opeens die appendix-operatie. Ik dacht eerst alleen te kijken maarzei “U kunt meteen assisteren” en ik sloeg aan ’t boenen. 10 min met zeep en 10 met alcohol. Het ging goed hoor en ’t was zelfs een vrij ingewikkeld geval.
Vrijdagmiddag om 5 uur was er opeens bericht dat er eenbinnengebracht zou worden die op een mijn was gelopen. Om 5 ¾ uur kwam hij. De Duitseassisteerde en ik keek toe. We zijn tot kwart over 9 bezig geweest. Het was met recht oorlogschirurgie, wel 10 operaties na elkaar, overal scherven. Eerst waren we bang voor zijn been, maar dat gaat zelfs ook beter en hij blijft misschien zelfs leven. Hij was met 2 kameraden aan ’t stropen in ’t mijnengebied. De ene was helemaal ‘kapot’ en de andere bracht gisteren weer 2 konijnen voor Oom Die mankeerde niets. Die bij ons ligt studeerde ingeschiedenis en aardrijkskunde. Verder is er gisterenmiddag een babytje geboren. Een emotievolle week dus. Ik steek er veel van op en het is reuze fijn dat ik er wezen mag. Als we nu weer verder kunnen studeren zit ik er al een heel stuk in.
Met de rest van het personeel kan ik ook goed overweg. Alleen is alles heel anders dan in een groot ziekenhuis. Alles gaat onderons. Er is nog maar 1 gediplomeerde zuster (de hoofd-zuster) die er 25 jaar uit is en niets meer weet. De vorige (Zr. Keyser) kreeg in November vanhaar ontslag. Zij was de enige die er nog iets van af wist en als er een operatie is, moet zij gehaald worden. Een toestand hé.
Meten Moederkan ik ook best opschieten. Laatst heb ik wat gist meegenomen voor ze en nu mag ik mijn jassen bij de ziekenhuiswas doen, wat veel scheelt voornatuurlijk. Alleen moet ik ze zelf strijken. Ik wandel nu in dat nieuwe schort met de kopmouwen en ’t ronde kraagje rond en voel me reuze netjes.
Marijke is naar Amsterdam en nu doe ik al het lab. werk alleen. Het lukt al best. Dinsdag zijn er weer 2 operaties. Ik weet niet of ik tijd heb dan nog een brief metmee te geven, maar zal het proberen.
Vanmorgen heb ik een reuze wandeling metgemaakt. Het weer was schitterend. We hebben genoten. Wat is Texel mooi! Met katjes zijn we thuisgekomen (uit het Meyertebos)
Hartelijke groeten Veel liefs van ons allen.
Nel
Ook aan de tantes natuurlijk.
Velletje II
Oomwordt net wakker en zegt, dat ik maar aan mijnmoet schrijven dat hij wel een goede regeling voor de aardappels getroffen heeft.
Hoe gaat het met tante Mok? Ze zal nu wel voor Pasen thuis zijn, als alles zo goed gaat. Fijn hoor. Als ik er niet meer toe kom haar zelf te schijven, neemt u deze brief maar eens mee en doet haar vooral de hartelijke groeten.
Nu nog wat over mijzelf hier. Allereerst het eten, hét punt in deze tijd. De eerste week heb ik het gepresteerd dezelfde hoeveelheden naar binnen te werken als in H’stede, maar aangezien de qualiteit hier zoveel beter is wreekte zich dat deze week. Ik heb het wat aan mijn ingewanden en eet tot stomme verbazing vanbijna niets meer. Het idee alleen al van een kop koffie ofmaakte me misselijk, trouwens dat gevoel (misselijkheid) heb je bijna de hele tijd. ’t Zal wel weer wennen hoor. Deze week kregen we van een3 schoongemaakte konijnen.eet geen vlees dus wij tweeën hadden het druk. Ze zei nog “alshier nu as zou hij er één meenemen”.
Naar tante Lien ben ik nog niet geweest. Had nog geen tijd. Mevr. Bruinsma heeft het oventje voor mij besteld. Moet dat dan ook per schipper verder? Zondag ben ik metnaar de kerk geweest en heb daarna bij hun een kopje koffie gedronken. Erg gezellig. De verder dag rustig thuis.
Voor schrijven blijft meestal alleen na het avondeten tijd en daar dat pas om een uur of 9 klaar is en ik dan meestal omrol van de slaap komt daar niet veel van, omdat je de mensen toch allemaal het laatste nieuws wil vertellen. Het is nu tenminste al elf uur, wel extra laat, want we moesten nog bonnen plakken ook.
Ik helpzoveel ik kan. We kunnen heel goed opschieten en het enigste meningsverschil is wel eens dat zij bijna niet wil dat ik iets doe. Ze verwent me schandalig. Enfin ik doe wat ik zie, loop bonnen en boodschappen achterna (heb al in de rij gestaan vooren vlees) plak bonnen, ga naar ’t distributiekantoor en haalbij Oom
Arie.
Dat doe ik nog maar op de fiets, anders wordt het me teveel. Het is trouwens in dat opzicht hier nu vrij rustig. Verder draag ik af, enz, enz, en ren verder naar deals de bel gaat. Ik hoop dus dat hetwat verlicht. Van 9 ½ - 12 en van 4 – 6 ben ik in ’t Ziekenhuis. ’t Werk is prettig. Daarover in een brief die metmeegaat meer, nu ben ik te moe. Vanmiddag was er onverwachts een appendicitis. Eerst dacht ik dat ik alleen maar zou mogen kijken, maar toenkwam, zei hij mij maar meteen te assisteren. Ik moest dus ook steriel staan. 10 minuten hand en arm tot aan elleboog met zeep boenen en 10 minuten met alcohol. Echt hoor! Daarna werkelijk geassisteerd bij de operatie. Het was een moeilijke. Duurde wel 3 kwartier. Ik heb wel hoop het er goed afgebracht te hebben.
Zijn er onder de aardappelklanten niet een paar die wat koffiesurrogaat voor tant ehebben. Ze is er bijna doorheen. Ook de beloofde zeep van Mijnheer Stijger zal erg welkom zijn.
Ik heb vergunning tot 12 mei. Zou de boel dan afgelopen zijn? Hebben jullie nog berichten van Den Haag? ’t Moet ontzettend zijn. Ik hoop gauw weer wat te horen. De post zelf gaat nu ook vlug. De laatste tijd kwamen ze uitin 6 dagen over. Nu er bijna niets van ’t eiland af mag zalhet eind van de week al wel terug gaan. Daar moet wel even rekening mee gehouden worden, met die mogelijkheid. We zullen proberen de olie mee te krijgen hoor!
Met al dat gepraat heb k nog niet een naar de toestand thuis gevraagd. Hoe is het met Moeder? Gelukkig datontsnapt is!
De hartelijke groeten aan allen en de tantes,en Bets en Snoepie
van
Oomhaalt net uit de zakken de laarzen en het kaftpapier.is er dolblij mee. Hartelijk dank namens haar.
Die luitenant die de pakjesvergunning voortekent is ergens in Noord Holland doodgeschoten. Nu (vrijdagmiddag) is er direct een nieuwe O.P. Een Duitser. 'k mag kijken
voetnoten

lijst 7 maart 1945
vorige brief
Nel – Texel, 06 maart 1945
Rikus was nijdig
Hier dan een kort verslag van de verdere reis. Piet Bruyn was ook aan boord. Hij ging toen de papieren in orde laten maken en kwam terug met een Duitser.
volgende brief
Nel – Texel, 26 maart 1945
Er zitten gouden letters op
In afwachting van de thuiskomst van Mets zal ik maar vast met een brief beginnen want Tine gaat Donderdag al weg. Keken jullie niet op toen ze kwam? Het was vandaag ook zo’n feest toen ze de vergunning gekregen had.